Georges Salameh: WHITE MIDDLE SEA

Oblivion leaves sediments too. On the surface of cities or in the depth of the sea. It may, in time become memory.

The Mediterranean Sea (Arabic: المتوسط الأبيض البحر, meaning 'the White Middle Sea') is a geological and intangible heritage site bearing witness to the sedimentation of all identities. An open basin and a melting pot of cultures, it is the graveyard of three continents: Africa, Asia and Europe.

I walk & walk in my natural habitat, its mountains, rivers, seasides, forests, cities, islands... My eyes are those of an urban 'geologist', but my gaze is erratic: I wander its landscapes as if self-exiled. Sedimentations of songs, stories, myths, migrations & longings leave a trace behind my path, some visible and some hidden. From shore to shore, layout and stratification, alienation, immobility, raw fiction, the poetics of light and humour, all play their part in this narrative.

Η λήθη αφήνει επίσης ιζήματα. Στην επιφάνεια των πόλεων ή στα βάθη της θάλασσας. Με τον καιρό, μπορεί να γίνει και αυτή μνήμη

Η Μεσόγειος Θάλασσα (αραβικά: المتوسط الأبيض البحر, που σημαίνει «η Λευκή Μεσόγειος») είναι ένας τόπος γεωλογικής και άυλης κληρονομιάς που μαρτυρά την αποθέωση ιζημάτων όλων των ταυτοτήτων. Ανοιχτή λεκάνη και χωνευτήρι πολιτισμών, είναι το νεκροταφείο τριών ηπείρων: της Αφρικής, της Ασίας και της Ευρώπης.

Περπατώ στο φυσικό μου περιβάλλον, στα βουνά, τα ποτάμια, τις θάλασσες, τα δάση, τις πόλεις, τα νησιά… Τα μάτια μου είναι αυτά ενός αστικού «γεωλόγου», αλλά το βλέμμα μου είναι ασταθές: περιπλανιέμαι στο τοπίο σαν αυτοεξόριστος. Καθιζήσεις τραγουδιών, ιστοριών, μύθων, μεταναστεύσεων & προσμονών αφήνουν ένα ίχνος πίσω από το μονοπάτι μου, άλλοτε ορατό και άλλοτε κρυφό. Από ακτή σε ακτή, η διάταξη και η διαστρωμάτωση, η αποξένωση, η ακινησία, η ωμή μυθοπλασία, η ποιητική του φωτός και του χιούμορ, όλα παίζουν το ρόλο τους σε αυτή την αφήγηση.

L'oubli laisse aussi des sédiments. À la surface des villes ou dans les abysses marins. Avec le temps, cela peut devenir un jour une mémoire.

La mer Méditerranée (en arabe : المتوسط الأبيض البحر, qui signifie « la mer blanche du milieu ») est un site géologique et patrimonial immatériel qui témoigne de la sédimentation de toutes les identités. Bassin ouvert et creuset de cultures, elle est le cimetière de trois continents : l'Afrique, l'Asie et l'Europe.

Je marche et marche dans mon habitat naturel, ses montagnes, ses rivières, ses côtes, ses forêts, ses villes, ses îles... Mes yeux sont ceux d'un « géologue » urbain, mais mon regard est erratique : je déambule dans ses paysages comme si j'étais en exil volontaire. Les sédiments de chansons, d'histoires, de mythes, de migrations et de désirs laissent des traces derrière moi, certaines visibles, d'autres cachées. D'une rive à l'autre, la disposition et la stratification, l'aliénation, l'immobilité, la fiction crue, la poétique de la lumière et l'humour jouent tous un rôle dans ce récit.

click on image to watch video

loop silent video from installation

The body of work WHITE MIDDLE SEA draws on the specific memory of my first boat trip, in late spring 1976. Little did I know that this was my first migration, from Beirut to Larnaca and then to Athens. In this series, I pretended to talk about my childhood, but my real childhood had disappeared. I have lied about it so often since then that I no longer have any real memories of that time; my childhood has become a lost yet familiar landscape. Are we not made of all the landscapes we have contemplated and forgotten?

Το έργο WHITE MIDDLE SEA αντλεί έμπνευση από τη συγκεκριμένη ανάμνηση του πρώτου μου ταξιδιού με πλοίο, στα τέλη της άνοιξης του 1976. Δεν ήξερα τότε ότι αυτή ήταν η πρώτη μου μετανάστευση, από τη Βηρυτό στη Λάρνακα και μετά στην Αθήνα. Σε αυτή τη συλλογή, προσποιήθηκα ότι μιλούσα για την παιδική μου ηλικία, αλλά η πραγματική μου παιδική ηλικία είχε χαθεί. Έχω πει τόσα ψέματα γι' αυτήν από τότε, που δεν έχω πια καμία πραγματική ανάμνηση από εκείνη την εποχή. Η παιδική μου ηλικία έχει γίνει ένα χαμένο, αλλά οικείο τοπίο. Δεν είμαστε φτιαγμένοι από όλα τα τοπία που έχουμε στοχαστεί και ξεχάσει;

La série WHITE MIDDLE SEA s'inspire du souvenir précis de mon premier voyage en bateau, à la fin du printemps 1976. Je ne savais pas encore qu'il s'agissait de ma première migration, de Beyrouth à Larnaca, puis à Athènes. Dans cette série, j'ai fait semblant de parler de mon enfance, mais ma véritable enfance avait disparu. J'ai tellement menti à ce sujet depuis lors que je n'ai plus aucun souvenir réel de cette époque ; mon enfance est devenue un paysage perdu mais familier. Ne sommes-nous pas faits de tous les paysages que nous avons contemplés et oubliés ?

*CLICK ON IMAGES TO SEE LARGER

Athens, Attica

Wandering the Eastern Mediterranean shores, between the cities I lived and the ones I was hosted, when I have to define myself, I become a storyteller without a story, without a timeline, just laying down on my path moments of presence.

Αlong the way, I seek future and past catastrophes.
I look for intersections, sedimentations and evaporations in that upturning of depth that can be seen in the striated gap between realities, the reliefs of salt and stone, the canyons where rivers rush down towards the sea, the immemorial abyss of slowness that shows itself in the erosion and geology. I mainly find them in the verticality of the metropolises, sinking in the chaos of urban space, running away through narrow trails on islands, on erupting mountains, on lethargic lakes, finding home in solitary ports and Faiyum portraits of familiar faces in foreign land.

It is this notion of sedimentation that I would like to convey into this body of work through photography and walking. Step by step I discover more of my natural habitat, where the only borders are dictated by its fauna and flora.

I’ve been standing before those ruins and sediments, recent and ancient, watching myself age. These remains, traces, trails became the beginning and the end of all my wandering. I melded out of those debris some new forms, but they remain mostly unanswered questions. And the question of identity yet hasn’t stopped from morphing, in a continuous flux.

In the last few years I have also been trying to understand the function of forgetting, which is not for me the opposite of remembering, but rather its lining. I believe that we do not actually forget. We visually rewrite on the wall of oblivion a profound need to forgive.

C'est cette notion de sédimentation que je souhaite évoquer dans cette série de photographies et de promenades. Pas à pas, je découvre davantage mon habitat naturel, où les seules frontières sont dictées par la faune et la flore.

En errant sur les côtes de la Méditerranée orientale, entre les villes où j'ai vécu et celles qui m'ont accueilli, lorsque je dois me définir, je deviens un conteur sans histoire, sans chronologie, me contentant de poser sur mon chemin des moments de présence.

En route, je recherche les catastrophes futures et passées.
Je recherche les intersections, les sédimentations et les évaporations dans ce renversement de profondeur que l'on peut voir dans l'écart strié entre les réalités, les reliefs de sel et de pierre, les canyons où les rivières se précipitent vers la mer, l'abîme immémorial de la lenteur qui se manifeste dans l'érosion et la géologie. Je les trouve principalement dans la verticalité des métropoles, enfoncées dans le chaos de l'espace urbain, fuyant à travers des sentiers étroits sur des îles, sur des montagnes en éruption, sur des lacs léthargiques, se réfugiant dans des ports isolés et des portraits de Faiyum représentant des visages familiers en terre étrangère.

Je me suis retrouvé face à ces ruines et ces sédiments, récents et anciens, à me regarder vieillir. Ces vestiges, ces traces, ces sentiers sont devenus le début et la fin de toutes mes errances. J'ai façonné à partir de ces débris de nouvelles formulations, mais elles restent pour la plupart des questions sans réponse. Et la question de l'identité n'a cessé de se transformer, dans un flux permanent.

Ces dernières années, j'ai également essayé de comprendre la fonction de l'oubli, qui n'est pas pour moi le contraire de la mémoire, mais plutôt son revers. Je crois que nous n'oublions pas réellement. Nous réécrivons tous visuellement sur le mur de l'oubli un besoin profond de pardonner.

Περιπλανώμενος στις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου, ανάμεσα στις πόλεις που έζησα και σε αυτές που φιλοξενήθηκα, όταν πρέπει να προσδιορίσω τον εαυτό μου, γίνομαι αφηγητής χωρίς ιστορία, χωρίς χρονοδιάγραμμα, απλά εναποθέτοντας στο μονοπάτι πίσω μου κάποιες στιγμές παρουσίας.

Στην πορεία μου, αναζητώ καταστροφές του μέλλοντος και του παρελθόντος.
Αναζητώ συγκερασμούς, ιζήματα και εξατμίσεις μέσα σε αυτή την ανατροπή του βάθους, στο οποίο μπορεί κανείς να δει το διαστρωματωμένο κενό μεταξύ των πραγματικοτήτων, στα ανάγλυφα από αλάτι και πέτρα, στα φαράγγια όπου τα ποτάμια ορμούν προς τη θάλασσα, στην αμνημόνευτη άβυσσο της βραδύτητας που εμφανίζεται στη διάβρωση και τη γεωλογία. Τα βρίσκω, κυρίως, στην καθετότητα των μητροπόλεων, βυθιζόμενος στο χάος του αστικού ιστού, τρέχοντας μέσα από στενά νησιώτικα μονοπάτια, στα βουνά που εκρήγνυνται, σε ληθαργικές λίμνες, βρίσκοντας σπίτι σε μοναχικά λιμάνια και πορτρέτα Φαγιούμ οικείων προσώπων σε ξένη γη.

Είναι αυτή η έννοια της καθίζησης που θα ήθελα να μεταφέρω σε αυτό το σώμα δουλειάς μέσω της φωτογραφίας και του περπατήματος. Βήμα βήμα, ανακαλύπτω λίγο περισσότερο το φυσικό μου περιβάλλον, όπου τα μόνα σύνορα υπαγορεύονται από την πανίδα και τη χλωρίδα του.

Στέκομαι μπροστά σε αυτά τα ερείπια και τα ιζήματα, πρόσφατα και αρχαία, παρακολουθώντας τον εαυτό μου να γερνάει. Αυτά τα απομεινάρια, τα ίχνη, τα μονοπάτια έγιναν η αρχή και το τέλος όλης της περιπλάνησής μου. Έπλασα από αυτά τα συντρίμμια μερικές νέες μορφές, αλλά παραμένουν ως επί το πλείστον αναπάντητα ερωτήματα. Και το ζήτημα της ταυτότητας δεν έχει ακόμη σταματήσει να διαμορφώνεται, σε μια συνεχή ροή.

Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ, επίσης, να καταλάβω τη λειτουργία της λήθης, η οποία για μένα δεν είναι το αντίθετο της μνήμης, αλλά μάλλον η συνέχειά της. Πιστεύω ότι στην πραγματικότητα δεν ξεχνάμε. Ξαναγράφουμε οπτικά στον τοίχο της λήθης μια βαθιά ανάγκη για συγχώρεση.