exhibition
At the Cultural center of Metropolis, Chora, Naxos.
16-22 September 2020.
"Mediterranean flux" aims to exchange, cross-reference and present photographic works focusing on mapping the cultural, ideological and geographical landscape of the wider Mediterranean region.
Important up-and-coming and renowned visual artists and photographers were invited through their works to convey their personal works, reflexes, and critical thinking or even the direct recording of a reality.
In an effort to promote the diversity, pluralism and tolerance found in the Mediterranean basin, we have collected photographic material from many different visual categories of artists.
We have selected images from the wider Mediterranean region, which deal with human freedoms, respect for diversity, the charm of Mediterranean culture and natural beauty. Images, which concern current issues in the political and economic trends of the countries defined within the Mediterranean region.
Our aim is to strengthen cultural exchange in the Mediterranean basin, to respect the culture of the peoples that coexist in it, as well as to eliminate hatred between the peoples of these countries.
Panayiotis Lamprou©
Panayiotis Lamprou©
artists
Nikolas Ventourakis, Didier Ben Loulou, Athanasios Gatos, Alexandros Georgiou, David Galjaard, Christophoros Doulgeris, Apostolos Zerdevas, Georgia Kotretsos, Panayiotis Lamprou, Harry Masouras, Eleni Mouzakiti, Danae Panagiotidi, Myrto Papadopoulos, Elena Poka, Vasilis A. Poularikas, Alessia Rollo, Georges Salameh, Furkan Temir, Marinos Tsagarakis, Philip Tsiaras, Pavlos Fysakis, Panos Charalampidis & Mary Chairetaki, Yiannis Hadjiaslanis.
curator
Chris Doulgeris
The exhibition is part of the 1st Mediterranean Culture Festival, under the artistic direction of Kostas Theonas.
Panayiotis Lamprou©
Panayiotis Lamprou©
Panayiotis Lamprou©
One of my teachers, filmmaker - Jonas Mekas once said in a lecture at university: "An adventurer can always return home; an exile cannot. So I decided that culture would be my home."
Ένας από τους δασκάλους μου, ο σκηνοθέτης - Ο Jonas Mekas είπε κάποτε σε μια διάλεξη στο πανεπιστήμιο:: "Ένας ταξιδιώτης μπορεί πάντα να επιστρέψει στο σπίτι του · ένας εξόριστος δε μπορεί. Έτσι, αποφάσισα ότι ο πολιτισμός θα ήταν το σπίτι μου."
Ένας από τους δασκάλους μου, ο σκηνοθέτης - Ο Jonas Mekas είπε κάποτε σε μια διάλεξη στο πανεπιστήμιο:: "Ένας ταξιδιώτης μπορεί πάντα να επιστρέψει στο σπίτι του · ένας εξόριστος δε μπορεί. Έτσι, αποφάσισα ότι ο πολιτισμός θα ήταν το σπίτι μου."
Alexandria, Egypt.
I’ve been working in the field of filmmaking and fine art photography for more than 20 years now, but my utmost aspiration is still poetry. So I always put my visual craftsmanship at the service of this unattainable goal!
I am from Greek and Lebanese descent. I have lived in Beit Mery - Lebanon, Larnaca - Cyprus, Athens- Greece,Paris – France,Cairo - Egypt and Palermo - Sicily
Εργάζομαι ως κινηματογραφιστής και φωτογράφος για περισσότερα από 20 χρόνια, αλλά η φιλοδοξία μου παραμένει η ποίηση. Έτσι, βάζω πάντα την οπτική μου χειροτεχνία στην υπηρεσία αυτού του ανέφικτου στόχου!
Είμαι από ελληνική και λιβανέζικη καταγωγή. Έχω ζήσει στο Beit Mery του Λιβάνου, στη Λάρνακα της Κύπρου, στην Αθήνα, στο Παρίσι, στο Κάιρο και στο Παλέρμο της Σικελίας.
Cefalu, Sicily
My work is a distinctive exploration of the concept of sedimentation, both in the physical and metaphysical sense. By “sedimentation”, I refer to the layers of time; just as living materials sediment at the bottom of the sea, so do archives, documents, reconstructions, gestures, journeys and a sense of listening. Those sedimentary layers take the viewer along a trail through comparisons of reality, languages and narrations.
All my works has been produced during long periods of time. I wait for this minimum sedimentation to occur; however, what is visible to the viewer at the end is only the surface – the last layer.
(Leon Golub is an American painter that uses a similar process in his work).
Η δουλειά μου είναι μια ιδιότυπη εμπειρία της καθίζησης, τόσο με τη φυσική όσο και με τη μεταφυσική έννοια. Με τον όρο καθίζηση αναφέρομαι στα στρώματα του χρόνου στα οποία ζουν υλικά και ιδέες που καταβυθίζονται στο βυθό της Μεσογείου. Τα υλικά μου είναι τα αρχεία, η καταγραφή, οι ανακατασκευές, οι χειρονομίες, η περιπατητική εμπειρία και η αίσθηση της ακοής. Τα ιζήματα αυτά προσκαλούν το θεατή σε ένα ποιητικό μαίανδρο, μέσα από τη δημιουργική σύγκριση της πραγματικότητας, των γλωσσών και των αφηγήσεων.
I have spent most of my life wandering between Mediterranean shores. When I have to define myself, I become a storyteller without a story.
My family’s story is marked by catastrophes and migrations around and beyond the Mediterranean. It’s where most of the time I dig for threads to develop my narratives. It seems that it is nothing but a long journey to recover, or find refuge.
Έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου περιπλανώμενος στις ακτές της Μεσογείου. Όταν πρέπει να ορίσω τον εαυτό μου, γίνομαι ένας αφηγητής χωρίς ιστορία.
Η ιστορία της οικογένειάς μου χαρακτηρίζεται από καταστροφές και μεταναστεύσεις γύρω και πέρα από τη Μεσόγειο. Είναι εκεί που τις περισσότερες φορές ψάχνω νήματα για να αναπτύξω τις αφηγήσεις μου. Φαίνεται πάντα, ότι δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μακρύ ταξίδι για να επανακάμψω ή να βρω ένα νέο καταφύγιο.
Beirut, Lebanon
I came to realize that this approach takes shape through the practice of what I’d like to call peripatetics. “Peripatetic" is a word relating to the broader sense of walking about – wandering, roaming. The adjective derives from the Greek verb “peripatein” and refers to Aristotle’s school – Peripatos – founded after 335 BC at a public gymnasium outside the city walls. It was a place of systematic co-operative research in all branches of knowledge, named after the covered colonnades where much of the peripatetic learning took place. For me peripatetics revolve also around an experiential, direct, non-conceptual form of creation. It’s somehow the quiet side of urban or landscape observation, during which attention is given primarily to the state of mind, and not to the hunting of exceptional phenomena. This internalisation of attention brings a more sober and poetic reading of reality. It’s a detached way of making more intimate images open to interpretations. Through your gesture, you create or inhabit a non-familiar space that metamorphoses somehow into a home.
Συνειδητοποίησα ότι αυτή η προσέγγιση διαμορφώνεται μέσω μιας περιπατητικήs πρακτικής. Ο 'περίπατος' είναι μια λέξη που σχετίζεται με την ευρύτερη αίσθηση του περπατήματος, της περιπλάνησης. Προέρχεται από το ελληνικό ρήμα "περιπατείν" και αναφέρεται στην περιπατητική σχολή του Αριστοτέλη που ιδρύθηκε μετά το 335 π.Χ. σε δημόσιο γυμνάσιο έξω από τα τείχη της πόλης. Ήταν ένας τόπος συστηματικής συνεργατικής έρευνας σε όλους τους κλάδους της γνώσης, που πήρε το όνομά του από τις καλυμμένες κιονοστοιχίες, όπου πραγματοποιήθηκε μεγάλο μέρος της περιπατητικής μάθησης. Για μένα, η περιπατητική πρακτική περιστρέφεται, επίσης, γύρω από μια βιωματική, άμεση, μη εννοιολογική μορφή δημιουργίας. Είναι κάπως η ήσυχη πλευρά της παρατήρησης του τοπίου, κατά την οποία δίνεται προσοχή κυρίως στην κατάσταση του νου και όχι στο κυνήγι εξαιρετικών φαινομένων. Αυτή η εσωτερίκευση της προσοχής φέρνει μια πιο νηφάλια και ποιητική ανάγνωση της πραγματικότητας. Είναι ένας αποστασιοποιημένος τρόπος για τη δημιουργία πιο οικείων εικόνων, ανοιχτών σε περισσότερες ερμηνείες. Μέσα από τη χειρονομία, μπορείς να δημιουργείs ή να κατοικείs έναν μη οικείο χώρο που μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε ένα σπίτι.
Tyre, Lebanon
I walked and still walk those Mediterranean coasts and mountains.
Walking is the mother of all migrations.
Walking reminds us of what gave us our civilizations.
Because of my numerous migrations around Mediterranean countries, I have always avoided putting a national label on myself or on my work.
I’d give legs and brain, curiosity and reasoning to Athens – that’s my apprenticeship. Heart and kidney, love and refuge go to Sicily – that’s where my son is growing up. Hands and ears, artisanship and sense of hearing go to Lebanon – that’s where my origins are. Tongue and eyes, language and gaze go to France – that’s where I got my education. If there’s a common denominator, it’s probably the Mediterranean; the dark blue sea. And if as an artist there is some kind of a general citizenship for me, it’s always being a foreigner. Mine is a convoluted notion of nationality – but there’s an undocumented migrant in each one of us.
Περπάτησα, και περπατάω ακόμα στις ακτές και στα βουνά της Μεσογείου.
Το περπάτημα είναι η μητέρα όλων των μεταναστεύσεων.
Το περπάτημα μας θυμίζει τι έδωσε στους πολιτισμούς μας.
Λόγω των πολυάριθμων μεταναστεύσεών μου σε χώρες της Μεσογείου, αποφεύγω πάντα να βάζω μια εθνική ετικέτα στον εαυτό μου ή στη δουλειά μου.
Θα έδινα πόδια και εγκέφαλο, την περιέργεια και το συλλογισμό μου στην Αθήνα - εδώ βρίσκεται και η μαθητεία μου. Καρδιά και νεφρά, αγάπη και άσυλο πηγαίνουν στη Σικελία - στη γη όπου μεγαλώνει ο γιος μου. Τα χέρια και τα αυτιά, η δεξιοτεχνία και η αίσθηση της ακοής, πηγαίνουν στον Λίβανο - εκεί είναι η καταγωγή μου. Η γλώσσα και τα μάτια, η μητρική μου γλώσσα και το βλέμμα πηγαίνουν στη Γαλλία - από εκεί πήρα την εκπαίδευσή μου. Εάν υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής, αυτός είναι μάλλον η Μεσόγειος, το σκούρο γαλάζιο της θάλασσας. Και αν ως καλλιτέχνης υπάρχει κάποιο είδος γενικής ιθαγένειας για μένα, αυτή είναι το να είμαι πάντα ξένος. Η δική μου εθνικότητα είναι μια περίπλοκη έννοια. Ωστόσο υπάρχει ένας μετανάστης χωρίς χαρτιά σε κάθε έναν από εμάς.
Zouq Mkayel, Lebanon
The body of work WHITE MIDDLE SEA takes it roots in the specific phenomenon of my first trip on a boat, not knowing that this was my first time to migrate, around the age of three, from Beirut to Larnaca and then to Athens.
In this series, I pretended to speak about my childhood, yet my real childhood had disappeared. I have lied about it so often that I no longer have a real memory of this time, and my childhood has become for me some kind of a landscape.
Aren’t we a landscape of all we have seen?
Το σώμα της δουλειάς WHITE MIDDLE SEA (ΛΕΥΚΗ ΜΕΣΗ ΘΑΛΑΣΣΑ) βασίζεται στο πρώτο μου ταξίδι με πλοίο, χωρίς να ξέρω ότι ήταν η πρώτη μου φορά που μεταναστεύτηκα, σε ηλικία τριών ετών, από τη Βηρυτό στη Λάρνακα και μετά στην Αθήνα.
Σε αυτή τη σειρά εικόνων, προσποιήθηκα ότι μιλάω για την παιδική μου ηλικία, αν και η πραγματική μου παιδική ηλικία είχε εξαφανιστεί από τη μνήμη μου. Την έχω εξιστορήσει τόσες φορές που δεν έχω πλέον καμία πραγματική ανάμνηση αυτής της εποχής, και η παιδική μου ηλικία έχει γίνει για μένα ένα είδος τοπίου.
Δεν είμαστε ένα τοπίο από όλα όσα έχουμε δει;
I’ve been working in the field of filmmaking and fine art photography for more than 20 years now, but my utmost aspiration is still poetry. So I always put my visual craftsmanship at the service of this unattainable goal!
I am from Greek and Lebanese descent. I have lived in Beit Mery - Lebanon, Larnaca - Cyprus, Athens- Greece,Paris – France,Cairo - Egypt and Palermo - Sicily
Εργάζομαι ως κινηματογραφιστής και φωτογράφος για περισσότερα από 20 χρόνια, αλλά η φιλοδοξία μου παραμένει η ποίηση. Έτσι, βάζω πάντα την οπτική μου χειροτεχνία στην υπηρεσία αυτού του ανέφικτου στόχου!
Είμαι από ελληνική και λιβανέζικη καταγωγή. Έχω ζήσει στο Beit Mery του Λιβάνου, στη Λάρνακα της Κύπρου, στην Αθήνα, στο Παρίσι, στο Κάιρο και στο Παλέρμο της Σικελίας.
Cefalu, Sicily
My work is a distinctive exploration of the concept of sedimentation, both in the physical and metaphysical sense. By “sedimentation”, I refer to the layers of time; just as living materials sediment at the bottom of the sea, so do archives, documents, reconstructions, gestures, journeys and a sense of listening. Those sedimentary layers take the viewer along a trail through comparisons of reality, languages and narrations.
All my works has been produced during long periods of time. I wait for this minimum sedimentation to occur; however, what is visible to the viewer at the end is only the surface – the last layer.
(Leon Golub is an American painter that uses a similar process in his work).
Η δουλειά μου είναι μια ιδιότυπη εμπειρία της καθίζησης, τόσο με τη φυσική όσο και με τη μεταφυσική έννοια. Με τον όρο καθίζηση αναφέρομαι στα στρώματα του χρόνου στα οποία ζουν υλικά και ιδέες που καταβυθίζονται στο βυθό της Μεσογείου. Τα υλικά μου είναι τα αρχεία, η καταγραφή, οι ανακατασκευές, οι χειρονομίες, η περιπατητική εμπειρία και η αίσθηση της ακοής. Τα ιζήματα αυτά προσκαλούν το θεατή σε ένα ποιητικό μαίανδρο, μέσα από τη δημιουργική σύγκριση της πραγματικότητας, των γλωσσών και των αφηγήσεων.
Όλα τα έργα μου παράγονται σε μεγάλες χρονικές περιόδους περιμένοντας να συμβεί αυτή η ελάχιστη καθίζηση.
Ωστόσο, αυτό που είναι ορατό στο θεατή στο τέλος είναι μόνο η επιφάνεια - το τελευταίο στρώμα.
(Ο Leon Golub είναι ένας Αμερικανός ζωγράφος που χρησιμοποιεί μια παρόμοια διαδικασία στο έργο του).
Isola dei Correnti, Sicily
I rarely begin any project with a preconceived idea. So I’d say that gesture and the need to search or question are at the center of my attempts to create. My work form, out of collected notes of a candid botanist or an erratic geologist. Those notes punctuate the melancholic geography of my wanderings. My research starts and ends where my feet take me.
My narrations explore the elemental process by which people construct meaning from their experience and practice. All my projects are intuitive responses to emotionally resonant ideas. They look more like a written letter to a friend, words said or left unsaid, mythical or realistic stories, all floating down the stream of oblivion.
Oblivion leaves sediments too, on the surface of cities or in the depths of the sea. It may in time become memory.
Σπάνια ξεκινώ οποιοδήποτε έργο με μια προκαταρκτική ιδέα. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι η χειρονομία και η ανάγκη για αναζήτηση και ερωτήσεις βρίσκονται στο επίκεντρο των προσπαθειών μου όταν δημιουργώ. Η εργασία μου παίρνει μορφή μέσα από συλλεγμένες σημειώσεις ενός ειλικρινούς βοτανολόγου ή ενός πλανόδιου γεωλόγου. Αυτές οι σημειώσεις σηματοδοτούν τη μελαγχολική γεωγραφία των περιπλανήσεών μου. Η έρευνά μου ξεκινά και τελειώνει όπου με οδηγούν τα πόδια μου.
Οι ιστορίες μου διερευνούν τη στοιχειώδη διαδικασία με την οποία οι άνθρωποι αντλούν νόημα από την εμπειρία και την πρακτική των ιδίων. Όλες οι απόπειρές μου είναι διαισθητικές απαντήσεις σε διαυγή ερωτήματα. Μοιάζουν περισσότερο με μια γραπτή επιστολή προς ένα φίλο, λόγια ειπωμένα ή αποσιωπημένα τα οποία ρέουν προς τη λήθη.
Ωστόσο, αυτό που είναι ορατό στο θεατή στο τέλος είναι μόνο η επιφάνεια - το τελευταίο στρώμα.
(Ο Leon Golub είναι ένας Αμερικανός ζωγράφος που χρησιμοποιεί μια παρόμοια διαδικασία στο έργο του).
Isola dei Correnti, Sicily
I rarely begin any project with a preconceived idea. So I’d say that gesture and the need to search or question are at the center of my attempts to create. My work form, out of collected notes of a candid botanist or an erratic geologist. Those notes punctuate the melancholic geography of my wanderings. My research starts and ends where my feet take me.
My narrations explore the elemental process by which people construct meaning from their experience and practice. All my projects are intuitive responses to emotionally resonant ideas. They look more like a written letter to a friend, words said or left unsaid, mythical or realistic stories, all floating down the stream of oblivion.
Oblivion leaves sediments too, on the surface of cities or in the depths of the sea. It may in time become memory.
Σπάνια ξεκινώ οποιοδήποτε έργο με μια προκαταρκτική ιδέα. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι η χειρονομία και η ανάγκη για αναζήτηση και ερωτήσεις βρίσκονται στο επίκεντρο των προσπαθειών μου όταν δημιουργώ. Η εργασία μου παίρνει μορφή μέσα από συλλεγμένες σημειώσεις ενός ειλικρινούς βοτανολόγου ή ενός πλανόδιου γεωλόγου. Αυτές οι σημειώσεις σηματοδοτούν τη μελαγχολική γεωγραφία των περιπλανήσεών μου. Η έρευνά μου ξεκινά και τελειώνει όπου με οδηγούν τα πόδια μου.
Οι ιστορίες μου διερευνούν τη στοιχειώδη διαδικασία με την οποία οι άνθρωποι αντλούν νόημα από την εμπειρία και την πρακτική των ιδίων. Όλες οι απόπειρές μου είναι διαισθητικές απαντήσεις σε διαυγή ερωτήματα. Μοιάζουν περισσότερο με μια γραπτή επιστολή προς ένα φίλο, λόγια ειπωμένα ή αποσιωπημένα τα οποία ρέουν προς τη λήθη.
Ωστόσο, και η λήθη αφήνει ιζήματα στην επιφάνεια των πόλεων ή στο βάθος της θάλασσας. Μπορεί, με την πάροδο του χρόνου να γίνει και αυτή μνήμη.
Athens, Greece
Athens, Greece
"Home is not where you were born. Home is where all your attempts to escape cease."
Naguib Mahfouz
I have spent most of my life wandering between Mediterranean shores. When I have to define myself, I become a storyteller without a story.
My family’s story is marked by catastrophes and migrations around and beyond the Mediterranean. It’s where most of the time I dig for threads to develop my narratives. It seems that it is nothing but a long journey to recover, or find refuge.
"Το σπίτι δεν είναι εκεί που γεννηθήκατε. Το σπίτι είναι εκεί όπου παύονται όλες οι προσπάθειές σας να ξεφύγετε."
Ναγκίμ Μαχφούζ
Έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου περιπλανώμενος στις ακτές της Μεσογείου. Όταν πρέπει να ορίσω τον εαυτό μου, γίνομαι ένας αφηγητής χωρίς ιστορία.
Η ιστορία της οικογένειάς μου χαρακτηρίζεται από καταστροφές και μεταναστεύσεις γύρω και πέρα από τη Μεσόγειο. Είναι εκεί που τις περισσότερες φορές ψάχνω νήματα για να αναπτύξω τις αφηγήσεις μου. Φαίνεται πάντα, ότι δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μακρύ ταξίδι για να επανακάμψω ή να βρω ένα νέο καταφύγιο.
Beirut, Lebanon
I came to realize that this approach takes shape through the practice of what I’d like to call peripatetics. “Peripatetic" is a word relating to the broader sense of walking about – wandering, roaming. The adjective derives from the Greek verb “peripatein” and refers to Aristotle’s school – Peripatos – founded after 335 BC at a public gymnasium outside the city walls. It was a place of systematic co-operative research in all branches of knowledge, named after the covered colonnades where much of the peripatetic learning took place. For me peripatetics revolve also around an experiential, direct, non-conceptual form of creation. It’s somehow the quiet side of urban or landscape observation, during which attention is given primarily to the state of mind, and not to the hunting of exceptional phenomena. This internalisation of attention brings a more sober and poetic reading of reality. It’s a detached way of making more intimate images open to interpretations. Through your gesture, you create or inhabit a non-familiar space that metamorphoses somehow into a home.
Συνειδητοποίησα ότι αυτή η προσέγγιση διαμορφώνεται μέσω μιας περιπατητικήs πρακτικής. Ο 'περίπατος' είναι μια λέξη που σχετίζεται με την ευρύτερη αίσθηση του περπατήματος, της περιπλάνησης. Προέρχεται από το ελληνικό ρήμα "περιπατείν" και αναφέρεται στην περιπατητική σχολή του Αριστοτέλη που ιδρύθηκε μετά το 335 π.Χ. σε δημόσιο γυμνάσιο έξω από τα τείχη της πόλης. Ήταν ένας τόπος συστηματικής συνεργατικής έρευνας σε όλους τους κλάδους της γνώσης, που πήρε το όνομά του από τις καλυμμένες κιονοστοιχίες, όπου πραγματοποιήθηκε μεγάλο μέρος της περιπατητικής μάθησης. Για μένα, η περιπατητική πρακτική περιστρέφεται, επίσης, γύρω από μια βιωματική, άμεση, μη εννοιολογική μορφή δημιουργίας. Είναι κάπως η ήσυχη πλευρά της παρατήρησης του τοπίου, κατά την οποία δίνεται προσοχή κυρίως στην κατάσταση του νου και όχι στο κυνήγι εξαιρετικών φαινομένων. Αυτή η εσωτερίκευση της προσοχής φέρνει μια πιο νηφάλια και ποιητική ανάγνωση της πραγματικότητας. Είναι ένας αποστασιοποιημένος τρόπος για τη δημιουργία πιο οικείων εικόνων, ανοιχτών σε περισσότερες ερμηνείες. Μέσα από τη χειρονομία, μπορείς να δημιουργείs ή να κατοικείs έναν μη οικείο χώρο που μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε ένα σπίτι.
Tyre, Lebanon
I walked and still walk those Mediterranean coasts and mountains.
Walking is the mother of all migrations.
Walking reminds us of what gave us our civilizations.
Because of my numerous migrations around Mediterranean countries, I have always avoided putting a national label on myself or on my work.
I’d give legs and brain, curiosity and reasoning to Athens – that’s my apprenticeship. Heart and kidney, love and refuge go to Sicily – that’s where my son is growing up. Hands and ears, artisanship and sense of hearing go to Lebanon – that’s where my origins are. Tongue and eyes, language and gaze go to France – that’s where I got my education. If there’s a common denominator, it’s probably the Mediterranean; the dark blue sea. And if as an artist there is some kind of a general citizenship for me, it’s always being a foreigner. Mine is a convoluted notion of nationality – but there’s an undocumented migrant in each one of us.
Περπάτησα, και περπατάω ακόμα στις ακτές και στα βουνά της Μεσογείου.
Το περπάτημα είναι η μητέρα όλων των μεταναστεύσεων.
Το περπάτημα μας θυμίζει τι έδωσε στους πολιτισμούς μας.
Λόγω των πολυάριθμων μεταναστεύσεών μου σε χώρες της Μεσογείου, αποφεύγω πάντα να βάζω μια εθνική ετικέτα στον εαυτό μου ή στη δουλειά μου.
Θα έδινα πόδια και εγκέφαλο, την περιέργεια και το συλλογισμό μου στην Αθήνα - εδώ βρίσκεται και η μαθητεία μου. Καρδιά και νεφρά, αγάπη και άσυλο πηγαίνουν στη Σικελία - στη γη όπου μεγαλώνει ο γιος μου. Τα χέρια και τα αυτιά, η δεξιοτεχνία και η αίσθηση της ακοής, πηγαίνουν στον Λίβανο - εκεί είναι η καταγωγή μου. Η γλώσσα και τα μάτια, η μητρική μου γλώσσα και το βλέμμα πηγαίνουν στη Γαλλία - από εκεί πήρα την εκπαίδευσή μου. Εάν υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής, αυτός είναι μάλλον η Μεσόγειος, το σκούρο γαλάζιο της θάλασσας. Και αν ως καλλιτέχνης υπάρχει κάποιο είδος γενικής ιθαγένειας για μένα, αυτή είναι το να είμαι πάντα ξένος. Η δική μου εθνικότητα είναι μια περίπλοκη έννοια. Ωστόσο υπάρχει ένας μετανάστης χωρίς χαρτιά σε κάθε έναν από εμάς.
Zouq Mkayel, Lebanon
The body of work WHITE MIDDLE SEA takes it roots in the specific phenomenon of my first trip on a boat, not knowing that this was my first time to migrate, around the age of three, from Beirut to Larnaca and then to Athens.
In this series, I pretended to speak about my childhood, yet my real childhood had disappeared. I have lied about it so often that I no longer have a real memory of this time, and my childhood has become for me some kind of a landscape.
Aren’t we a landscape of all we have seen?
Το σώμα της δουλειάς WHITE MIDDLE SEA (ΛΕΥΚΗ ΜΕΣΗ ΘΑΛΑΣΣΑ) βασίζεται στο πρώτο μου ταξίδι με πλοίο, χωρίς να ξέρω ότι ήταν η πρώτη μου φορά που μεταναστεύτηκα, σε ηλικία τριών ετών, από τη Βηρυτό στη Λάρνακα και μετά στην Αθήνα.
Σε αυτή τη σειρά εικόνων, προσποιήθηκα ότι μιλάω για την παιδική μου ηλικία, αν και η πραγματική μου παιδική ηλικία είχε εξαφανιστεί από τη μνήμη μου. Την έχω εξιστορήσει τόσες φορές που δεν έχω πλέον καμία πραγματική ανάμνηση αυτής της εποχής, και η παιδική μου ηλικία έχει γίνει για μένα ένα είδος τοπίου.
Δεν είμαστε ένα τοπίο από όλα όσα έχουμε δει;
Tyre, Lebanon
I’ve been standing before Ruins and sediments, recent and ancient, watching myself age. I try to write with images since I can’t do it with any of the five languages I speak. These remains, traces, trails became the beginning and the end of all my wandering. I molded out of that debris some narratives. New forms come out but they remain mostly questions and my identity yet hasn’t stopped form remorphing in a continuous flux.
In thelast 10 years I have also been trying to understand the function of forgetting, which is not for me the opposite of remembering, but rather its lining. I believe that we do not actually forget. We rewrite oblivion with a profound need to forgive.
Στέκομαι μπροστά σε ερείπια και ιζήματα, πρόσφατα και αρχαία, βλέποντας τον εαυτό μου να μεγαλώνει. Προσπαθώ να γράψω με εικόνες αφού δεν μπορώ να το κάνω με καμία από τις πέντε γλώσσες που μιλώ. Αυτά τα υπολείμματα, τα ίχνη, τα μονοπάτια έγιναν η αρχή και το τέλος της περιπλάνησης μου. Έχω διαμορφώσει από αυτά τα συντρίμμια μερικές αφηγήσεις. Νέες φόρμες βγαίνουν, όμως, παραμένουν ως επί το πλείστον ερωτήσεις και η ταυτότητά μου δεν έχει σταματήσει να ανασχηματίζεται σε συνεχή ροή.
Τα τελευταία 10 χρόνια προσπαθώ, ακόμα, να καταλάβω τη λειτουργία της λήθης, η οποία δεν είναι για μένα το αντίθετο της μνήμης, αλλά το εσωτερικό της περίβλημα. Πιστεύω ότι δεν ξεχνάμε, αλλά ξαναγράφουμε τη λήθη με βαθιά ανάγκη για συγχώρηση.
I’ve been standing before Ruins and sediments, recent and ancient, watching myself age. I try to write with images since I can’t do it with any of the five languages I speak. These remains, traces, trails became the beginning and the end of all my wandering. I molded out of that debris some narratives. New forms come out but they remain mostly questions and my identity yet hasn’t stopped form remorphing in a continuous flux.
In thelast 10 years I have also been trying to understand the function of forgetting, which is not for me the opposite of remembering, but rather its lining. I believe that we do not actually forget. We rewrite oblivion with a profound need to forgive.
Στέκομαι μπροστά σε ερείπια και ιζήματα, πρόσφατα και αρχαία, βλέποντας τον εαυτό μου να μεγαλώνει. Προσπαθώ να γράψω με εικόνες αφού δεν μπορώ να το κάνω με καμία από τις πέντε γλώσσες που μιλώ. Αυτά τα υπολείμματα, τα ίχνη, τα μονοπάτια έγιναν η αρχή και το τέλος της περιπλάνησης μου. Έχω διαμορφώσει από αυτά τα συντρίμμια μερικές αφηγήσεις. Νέες φόρμες βγαίνουν, όμως, παραμένουν ως επί το πλείστον ερωτήσεις και η ταυτότητά μου δεν έχει σταματήσει να ανασχηματίζεται σε συνεχή ροή.
Τα τελευταία 10 χρόνια προσπαθώ, ακόμα, να καταλάβω τη λειτουργία της λήθης, η οποία δεν είναι για μένα το αντίθετο της μνήμης, αλλά το εσωτερικό της περίβλημα. Πιστεύω ότι δεν ξεχνάμε, αλλά ξαναγράφουμε τη λήθη με βαθιά ανάγκη για συγχώρηση.
Panayiotis Lamprou©