workshop
Εισαγωγή
PERIPATETICS
Το εργαστήριο “PERIPATETICS” περιστρέφεται γύρω από τη βιωματική φωτογραφία και την άμεση, μη εννοιολογική αντίληψή της. Η περιπατητική φωτογραφία είναι η εσωτερίκευση της προσοχής που φέρνει μια πιο νηφάλια ανάγνωση της πραγματικότητας, η ήσυχη πλευρά της φωτογραφίας του αστικού τοπίου και του στοχασμού στο τοπίο. Η προσοχή δίνεται πρωτίστως στην κατάσταση του νου του φωτογράφου και όχι τόσο στο κυνήγι εξαιρετικών φαινομένων. Είναι ένας μοναδικός τρόπος για να δημιουργηθούν οικείες εικόνες ανοιχτές σε ερμηνείες.
Το περπάτημα είναι η μητέρα όλων των μεταναστεύσεων. Ο πολιτισμός και ο διαφωτισμός μας μας υπενθυμίζεται μέσω της περιπλάνησής μας. Το περπάτημα, απλό και σύνθετο ταυτόχρονα, πιστοποιεί ότι η ζωή ξεκινά με κάποιο τρόπο ως ανθρώπινη περιπέτεια, γύρω στην ηλικία του ενός έτους. Η αναζήτηση μιας αδύνατης επιστροφής στο σπίτι και μιας άφταστης αρμονίας, παρακινεί τον περιπατητή - προσκυνητή στο βάδισμα και στην ενδοσκόπηση. Ανάμεσα στα πρώτα βήματα και τα ταξίδια σε όλο τον κόσμο, υπάρχει ένα σημαντικό βήμα με το οποίο διασχίζει τα προσωπικά του όρια.
Το περπάτημα είναι, επίσης, μια τοποθέτηση της Ιστορίας στο πεδίο της βιωματικής εκπαίδευσης. Μοναχική μορφή ευθυμίας, όχι δίχως νοσταλγία, είναι πάντα ένα βήμα προς τον άλλον, και προς τον ξένο μέσα μας. Είναι μια απαιτητική συνάντηση. Είναι θεραπεία, τόσο σωματική όσο και ψυχολογική. Στην προσπάθεια να περπατήσει κανείς, ξεφεύγει από την ίδια την ιδέα της ταυτότητας, τον πειρασμό να είναι κάποιος, να έχει όνομα, προσωπικότητα και ιστορία. Αυτή η νέα μορφή ελευθερίας έγκειται στο να γίνεται ο Κανένας, γιατί το σώμα που περπατά δεν έχει παρελθόν, είναι απλώς μια δίνη στον ρου της αμνημόνευτης ζωής. Το να ξεχάσει κανείς τον εαυτό του σημαίνει την εσκεμμένη καλλιέργεια της μοναξιάς και της λήθης. Όλη η εργασία που δαπανάται για τον εαυτό είναι μια δραστηριότητα μετατόπισης, μια σπατάλη ενέργειας που δύναται να γεννήσει, ωστόσο, ένα σπουδαίο έργο.
Οι ονειροπολήσεις του Rousseau, τα γραπτά του Rimbaud και μετά του Stevenson, του Thoreau, του Benjamin, του Walser, του Sebald και τόσων άλλων, μας ενθαρρύνουν, όταν τα διαβάζουμε, να βάζουμε τα παπούτσια μας και να περπατάμε. Το περπάτημα αψηφά την ταχύτητα και τον θόρυβο, αυξάνει την περιέργεια, ενθαρρύνει την ταπεινότητα και προκαλεί την περισυλλογή. Η σιωπή βοηθάει να ακούσεις καλύτερα, εντείνει την εσωτερίκευση της προσοχής και φέρνει μια πιο νηφάλια και ποιητική ανάγνωση της πραγματικότητας.
Στα τέλη της δεκαετίας του '90, στα πρώτα μου βήματα ξεκίνησα να αγκαλιάζω την Αθήνα, την πόλη μου, όχι για αυτό που θα ήθελα να είναι αλλά για αυτό που είναι και μου διέφευγε. Αυτή η προσπάθεια με τον καιρό μετατράπηκε σε ένα προοίμιο μαθητείας για τη δικαιοσύνη και καθιερώθηκε ως ένα πρώτο βήμα σε μια πράξη πολιτειότητας.
Στο εργαστήριο θα προσεγγίσουμε την περιπατητική φωτογραφία ως χειρονομία μιας ιδιότυπης διερεύνησης της έννοιας της καθίζησης, τόσο με την φυσική όσο και με την μεταφυσική έννοια.
Στόχος είναι η παραγωγή και/ή η ολοκλήρωση ενός φωτογραφικού έργου και στη συνέχεια παρουσίαση των έργων σε ένα φυσικό χώρο.
Μεθοδολογία
Το εργαστήριο θα διεξαχθεί σε πέντε μέρη, συναντήσεις και έκθεση των τελικών εργασιών (2023-2025). Θα περιλαμβάνει (ενδεικτικά) μία εισαγωγή στην εμπειρία του φωτογράφου και τις σχέσεις της φωτογραφίας με το περπάτημα μέσα από τη λογοτεχνία, την ποίηση και την ιστορία της φωτογραφίας, καθώς και μια γενικότερη ανάλυση / συζήτηση σχετικά με τη θέση του φωτογράφου απέναντι από και μέσα στην πραγματικότητα. Στη συνέχεια θα παρουσιαστούν έργα φωτογράφων που ασχολήθηκαν με το είδος αυτό και θα συζητηθούν πρακτικά και μεθοδολογικά ζητήματα που προκύπτουν από την περιπατητική φωτογραφία ως εκφραστικό μέσο αλλά και ως εργαλείο καταγραφής. Θα συζητήσουμε σχετικά με τις ιδιαιτερότητες της εμπειρίας και τις προεκτάσεις αυτής της χειρονομίας στο χρόνο. Κάποια από τα ερωτήματα που θα μας απασχολήσουν είναι: Πως μπορούμε να δούμε και να αποτυπώσουμε μια διαφορετική εικόνα του πραγματικού, του καθημερινού; Με ποιο τρόπο μπορούμε να απεγκλωβιστούμε από τα οπτικά στερεότυπα της αισθητικής; Πως είναι δυνατό να εκφράσουμε μια καθαρή αντίληψη των πραγμάτων φωτογραφίζοντας το καθημερινό, αστικό ή μη τοπίο;
Οι συμμετέχοντες θα κληθούν να προτείνουν ενότητες εικόνων που τους ενδιαφέρουν και στη συνέχεια θα προχωρήσουν στην υλοποίηση και επεξεργασία τους. θα γίνει έπειτα η παρουσίαση των εργασιών και συζήτηση – ανάλυση του υλικού. Βασικό ζητούμενο από τους συμμετέχοντες είναι να μπορέσουν να τοποθετηθούν όχι μόνο απέναντι στις φωτογραφίες ως εικόνες αλλά και μέσα σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τη διαδικασία παραγωγής του έργου, το σκεπτικό επιλογής των εικόνων και τη διαχείρισή του με απώτερο στόχο τη δημιουργία μιας ολοκληρωμένης φωτογραφικής ενότητας και τον τρόπο παρουσίασής της σε έναν εκθεσιακό χώρο.
σχέδια
Θεσσαλικοί Περίπατοι
Η έκθεση Θεσσαλικοί Περίπατοι περιστρέφεται γύρω από τη βιωματική φωτογραφία και την άμεση, μη εννοιολογική αντίληψή του περιβάλλοντός μας. Μέσα από την περιπατητική φωτογραφία, οχτώ βλέμματα αναγιγνώσκουν την ήσυχη πλευρά του θεσσαλικού τοπίου. Προσεγγίζουν τον τόπο τους και στοχάζονται τον κόσμο, εστιάζοντας την προσοχή τους, πρωτίστως, στην κατάσταση του νου και όχι τόσο στο κυνήγι εξαιρετικών φαινομένων.
Στην εποχή του instagram και της καταναλωτικής λαιμαργίας της εικόνας, οι φωτογράφοι μέσα από το περπάτημα και την αργή διαδικασία της δημιουργίας και ταξινόμησης των εικόνων τους, αψήφησαν την ταχύτητα και τον θόρυβο, αυξάνοντας την περιέργεια, ενθαρρύνοντας την ταπεινότητα και προκαλώντας την περισυλλογή. Με τη σιωπή τους, αφουγκράστηκαν τον τόπο τους, εντείνοντας την εσωτερίκευση της προσοχής και προσφέροντάς μας μια νηφάλια και ποιητική ανάγνωση της πραγματικότητας.
Μαζί, ήρθαμε σε έναν διάλογο απλωμένο στη διάρκεια ενός χρόνου, επικεντρωθήκαμε με τον καθένα χωριστά σε ένα θέμα, επιδιώκοντας ως χειρονομία την ιδιότυπη διερεύνηση της έννοιας της καθίζησης, της κατακόρυφης βύθισης των ιχνών του εδάφους, του ανθρώπινου περάσματος, του φυσικού και μεταφυσικού στοιχείου. Ο κάθε ένας από τους οχτώ φωτογράφους δημιουργεί με μοναδικό τρόπο ένα σώμα δουλειάς από οικείες εικόνες ανοιχτές σε ερμηνείες, καλώντας τον θεατή σε μια ήσυχη περιπλάνηση μαζί τους.
Με τον Βασίλη Νάκο, περικυκλώνουμε σιγά σιγά και αγκαλιάζουμε την πόλη του, τη Λάρισα, με έναν τρόπο μη αναμενόμενο, με μια προσέγγιση που θα μας διέφευγε χωρίς το βλέμμα του. Το αφανές περιαστικό τοπίο, αντηχεί τις αντιφάσεις του, όντας το περιθώριο που τυλίγει όλο το κέντρο της πόλης.
Με τον Δημήτρη Πάλλη, μέσα από την παρατήρηση των καθημερινών ανθρώπων και της απουσίας τους, εντός και εκτός του αστικού τοπίου. περιπλανιόμαστε σ΄ έναν τόπο μη-τόπο, οικείο και ανοίκειο μαζί, καλώντας φαντάσματα και προσκαλώντας το απρόβλεπτο.
Στις όχθες του ποταμού Πηνειού, με τον Βασίλη Νταόπουλο, η βόλτα είναι αργή, τα βήματα σταδιακά βαλτώνουν. Μια αίσθηση επανάληψης κυριαρχεί, μέχρι να βυθιστεί κανείς στο παρόν, εκεί όπου η ακινησία του βλέμματος αγγίζει το άρωμα της αιωνιότητας.
Στην απεραντοσύνη του τοπίου του Νίκου Κάλφα, διανύουμε εσωτερικές αποστάσεις. Ανακαλύπτουμε ξανά τον κυκλικό χρόνο των εποχών και βουτάμε στο σεντούκι όπου κρύβεται το μεγαλείο του θεσσαλικού κάμπου.
Με τον Θοδωρή Σαΐτη ανακαλύπτουμε το ελάχιστο ολόκληρο στο χωριό του και στα γύρω ορεινά τοπία. Η αισθαντικότητά του και μια τραχιά γεύση του ιερού, μας φέρνει πιο κοντά στην εφήμερη πραγματικότητα και στη συγκολλητική ουσία του παρόντος με το άπειρο.
Το ξενοδοχείο Edelweiss και η επιστροφή σε έναν ποδηλατικό προορισμό των εφηβικών χρόνων του Γιάννη Γκοντικούλη, μας τοποθετεί απέναντι από τα απομεινάρια μιας ανάμνησης, ενός ερειπίου. Μέσα από τα συντρίμμια του, ανθίζουν νέες μορφές ζωής, αναδύονται πολλαπλές έννοιες της φιλοξενίας και του ασύλου.
Με εκκίνηση τη βυθισμένη Εκκλησία της Παναγίας και τα προσκυνήματα σε ιερούς τόπους, η Ελένη Γκισάκη περιηγείται στις μονοθεϊστικές θρησκείες, στην αναζήτηση του θείου ως ανάγκη. Όμως, το ιερό, εδώ, φαίνεται να κατοικεί πάντα έξω από τους ναούς, στο κατώφλι τους.
Ο Χρήστος Ζήσος, αποτυπώνει τη μεγαλοπρέπεια στις πλαγιές του Ολύμπου. Το σώμα που περπατά στο τοπίο είναι η αρχή και το τέλος, χωρίς παρελθόν. Είναι μοναχά μια δίνη στο ρου της αμνημόνευτης ζωής. Η θέα του αγέρωχου βουνού, γεννά μια αέρινη και ορμητική μορφή ελευθερίας.
καλλιτέχνες / φωτογράφοι
Χρήστος Ζήσος / Δημητρής Πάλλης / Θοδωρής Σαΐτης / Ιωάννης Γοντικούλης
Βασίλης Νάκος / Βασίλης Νταώπουλος / Νίκος Κάλφας / Ελένη Γκισάκη
TOUCHING THE SKY
‘Ολυμπος. Τόπος γέννησης μύθων. Το σύνορο ουρανού και γης.
Ένα από τα τελευταία μέρη της χώρας που είναι ανέγγιχτα από τον πολιτισμό. Στέκεται αγέρωχο και επιβλητικό εδώ και πολλά χρόνια. Ένα παράθυρο στο παρελθόν και μια ματιά στο μέλλον.
Η περιπλάνηση στο βουνό είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Κάθε βήμα στο μονοπάτι είναι μια συνομιλία με την φύση. Η άγρια ομορφιά του δάσους σε ηρεμεί, σε κάνει να ακούς φωνές που έχουν σιγήσει. Ενώ οι κορυφές προκαλούν δέος, σε προκαλούν να ανακαλύψεις τα όρια σου και να τα ξεπεράσεις. Ο χρόνος επιβραδύνει, τα πόδια πονάνε, το μυαλό αδειάζει.
Ο άνθρωπος και η φύση δεν είναι αντίπαλοι, είναι δυο πλευρές της ίδιας τρελής ιστορίας.
ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ
Είναι κάποιες στιγμές που μένω μόνος με τις σκέψεις μου.
Συνήθως είναι οι ώρες που είμαι στον δρόμο. Μακριά από την δουλειά, τις υποχρεώσεις, ξεκομμένος από τις ειδοποιήσεις του κινητού.
Είναι οι ώρα που παρατηρώ τον κόσμο λες και τον βλέπω για πρώτη φορά. Παρατηρώ τους ανθρώπους. Απλούς και καθημερινούς ανθρώπους που και αυτοί κάνουν περίπου ότι εγώ. Βλέπουν και ζόυν ότι και γω.
Μέσα σε έναν κάμπο που τον διασχίζει ένα ποτάμι.
Μένουν μόνοι με τις σκέψεις τους . Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω ότι κάνουν. Τι κάνουν ; Που πάνε; Έχουν κάποιον να τους περιμένει; Όχι;
Απλές και αυθόρμητες σκέψεις που κάποτε γίνονται εικόνες. Ή εικόνες που φέρνουν στο μυαλό αυτές τις σκέψεις.
Φαντάσματα που τρέφουν την φαντασία μου όταν μένω μόνος με τις σκέψεις μου.
Μια ιστορία όπου ένα άνθρωπος εργάζεται και σκέφτεται.
Ένας άνθρωπος ετοιμάζει την Κυριακή του.
Και ένας άνθρωπος χαίρεται την γιορτή του.
Ξεκίνησα μία βόλτα να βρω το τελευταίο φως.
Βρήκα την σχισμή.
Έχασα το πέρασμα.
Όπως ο κυνηγός περιμένει στο πέρασμα του. Έχω ορατότητα αλλά δεν περνάει.
Δεν το βλέπω.
Motel Edelweiss
Αγαπημένος ποδηλατικός προορισμός στα εφηβικά μας χρόνια, λίγο έξω από τη Νίκαια, το φτάνανε εύκολα οι παρέες. Δεν ξέραμε πως ήταν το εσωτερικό του.. κάποιες φορές καθίσαμε στη βεράντα της καφετέριας..
Μεγαλώσαμε, αλλάξαμε προορισμούς, το βλέπαμε φευγαλέα από τον Εθνικό δρόμο, στην αρχή ή στο τέλος του ταξιδιού μας .. Ακούσαμε ότι έκλεισε ..και μετά σταδιακά το βλέπαμε να ερημώνει και να παραδίνεται στη φθορά για χρόνια.
Πριν από περίπου ένα χρόνο σταμάτησα απ’ έξω, αυθόρμητα, χωρίς να το πολυσκεφτώ.. με την φωτογραφική μηχανή. Οι πρώτες λήψεις από το εξωτερικό του σύντομα με οδήγησαν στον προθάλαμο, στην υποδοχή κ μετά στις σκάλες, στους ορόφους και τα δωμάτια..
Είναι πιο εύκολο να παρατηρείς κρατώντας τη φωτογραφική μηχανή ..και να καταγράφεις. Αρχικά ακολούθησα την φθορά και την ανασκαφή που έχει γίνει σ’ όλο το κτήριο, για να αφαιρεθεί ότι είχε κάποια αξία.. Με γενική ματιά αλλά και εστιάζοντας σε λεπτομέρειες, αποτύπωσα την πρόσφατη διακόσμηση από περαστικούς καλλιτέχνες.. Βρήκα και σημάδια της φιλοξενίας που προσφέρει ακόμα σε κάποιους, που ψάχνουν καταφύγιο.. Τέλος, είδα τη φύση να εισβάλει από τα ανοίγματα και να γεμίζει τον κενό χώρο..
Ίσως είδα και κάποια ποδήλατα ακουμπισμένα στο πλάι..
ΠΕΡΙΑΤΙΚΉ ΡΕΥΣΤΌΤΗΤΑ
Η σειρά εικόνων Περιαστική Ρευστότητα καταγράφει το περιαστικό τοπίο στην πόλη της Λάρισας. Το τοπίο ακροβατεί ανάμεσα σε μια στιγμιαία δεδομένη κατάσταση και σε μια αέναη αλλαγή των πραγμάτων που επιφέρει ο χρόνος.
Η ευμετάβλητη αυτή κατάσταση ενισχύει την μοναδικότητα του τοπίου και ωθεί τον άνθρωπο να αναλογιστεί το πόσο ευμετάβλητος είναι και ο ίδιος στο πέρασμα του χρόνου.
Η αποτύπωση μιας προσωρινής κατάστασης στα όρια της πόλης εκ πρώτης φαίνεται άνευ σημασίας, στην πραγματικότητα δίνει αξία και νόημα στη στιγμή και επιβάλλει την προσοχή και την αποτύπωση του.
GONE WITH THE RIVER
"Η φωτογραφική εργασία με τίτλο “Gone with the river”, αποτελεί μια συλλογή εικόνων από τη νοτιοδυτική όχθη του ποταμού Πηνειού, στο τμήμα που συναντά την πόλη της Λάρισας. Η περιοχή χαρακτηρίζεται από ένα μικρό αλσύλλιο που ακολουθεί τη ροή του ποταμού. Με αφετηρία τον Νοέμβριο του 2020, και για τους φθινοπωρινούς και χειμερινούς μήνες των χρόνων που ακολούθησαν, η συγκεκριμένη τοποθεσία αποτέλεσε για μένα, σημείο περισυλλογής και αποφόρτισης σε δύσκολες στιγμές. Για πολύ καιρό, οι επισκέψεις μου στο συγκεκριμένο μέρος δεν συνοδεύονταν από την πρόθεση να δημιουργήσω μια φωτογραφική εργασία. Εντούτοις, η πλειονότητα των φωτογραφιών που προέκυψαν εκεί αυτά τα χρόνια, έχουν σαν κοινό θεματικό άξονα, φαινομενικά ανέκφραστες περιγραφές ενός τοπίου που αλλάζει διαρκώς. Ενός τοπίου που αλλάζει, τόσο από φυσικά φαινόμενα, όσο και από την ανθρώπινη δραστηριότητα στην περιοχή."
Θεσσαλικός κάμπος
Θεσσαλία λιγοστή και απέραντη. Όπου η φύση ο άνθρωπος και η γεωργία δημιουργούν ένα φανταστικό ψηφιδωτό.
ΠΙΣΤΗ
Σημεία και σημάδια πίστης. Λατρευτικές πρακτικές και χώροι. Σύμβολα και δοξαστικές εκφράσεις. Αναζήτηση του Θείου ως ανάγκη . Καταφυγή για την ανθρώπινη συνθήκη.
Απαθανατίζοντας εκδοχές των μονοθεϊστικών θρησκευτικών πιστεύω σε διάφορα μέρη της γης.
Ό,τι διαφοροποιεί και χωρίζει, ενώνοντας εντέλει.
σχέδια
έκθεση
Θεσσαλικοί Περίπατοι
Η έκθεση Θεσσαλικοί Περίπατοι περιστρέφεται γύρω από τη βιωματική φωτογραφία και την άμεση, μη εννοιολογική αντίληψή του περιβάλλοντός μας. Μέσα από την περιπατητική φωτογραφία, οχτώ βλέμματα αναγιγνώσκουν την ήσυχη πλευρά του θεσσαλικού τοπίου. Προσεγγίζουν τον τόπο τους και στοχάζονται τον κόσμο, εστιάζοντας την προσοχή τους, πρωτίστως, στην κατάσταση του νου και όχι τόσο στο κυνήγι εξαιρετικών φαινομένων.
Στην εποχή του instagram και της καταναλωτικής λαιμαργίας της εικόνας, οι φωτογράφοι μέσα από το περπάτημα και την αργή διαδικασία της δημιουργίας και ταξινόμησης των εικόνων τους, αψήφησαν την ταχύτητα και τον θόρυβο, αυξάνοντας την περιέργεια, ενθαρρύνοντας την ταπεινότητα και προκαλώντας την περισυλλογή. Με τη σιωπή τους, αφουγκράστηκαν τον τόπο τους, εντείνοντας την εσωτερίκευση της προσοχής και προσφέροντάς μας μια νηφάλια και ποιητική ανάγνωση της πραγματικότητας.
Μαζί, ήρθαμε σε έναν διάλογο απλωμένο στη διάρκεια ενός χρόνου, επικεντρωθήκαμε με τον καθένα χωριστά σε ένα θέμα, επιδιώκοντας ως χειρονομία την ιδιότυπη διερεύνηση της έννοιας της καθίζησης, της κατακόρυφης βύθισης των ιχνών του εδάφους, του ανθρώπινου περάσματος, του φυσικού και μεταφυσικού στοιχείου. Ο κάθε ένας από τους οχτώ φωτογράφους δημιουργεί με μοναδικό τρόπο ένα σώμα δουλειάς από οικείες εικόνες ανοιχτές σε ερμηνείες, καλώντας τον θεατή σε μια ήσυχη περιπλάνηση μαζί τους.
Με τον Βασίλη Νάκο, περικυκλώνουμε σιγά σιγά και αγκαλιάζουμε την πόλη του, τη Λάρισα, με έναν τρόπο μη αναμενόμενο, με μια προσέγγιση που θα μας διέφευγε χωρίς το βλέμμα του. Το αφανές περιαστικό τοπίο, αντηχεί τις αντιφάσεις του, όντας το περιθώριο που τυλίγει όλο το κέντρο της πόλης.
Με τον Δημήτρη Πάλλη, μέσα από την παρατήρηση των καθημερινών ανθρώπων και της απουσίας τους, εντός και εκτός του αστικού τοπίου. περιπλανιόμαστε σ΄ έναν τόπο μη-τόπο, οικείο και ανοίκειο μαζί, καλώντας φαντάσματα και προσκαλώντας το απρόβλεπτο.
Στις όχθες του ποταμού Πηνειού, με τον Βασίλη Νταόπουλο, η βόλτα είναι αργή, τα βήματα σταδιακά βαλτώνουν. Μια αίσθηση επανάληψης κυριαρχεί, μέχρι να βυθιστεί κανείς στο παρόν, εκεί όπου η ακινησία του βλέμματος αγγίζει το άρωμα της αιωνιότητας.
Στην απεραντοσύνη του τοπίου του Νίκου Κάλφα, διανύουμε εσωτερικές αποστάσεις. Ανακαλύπτουμε ξανά τον κυκλικό χρόνο των εποχών και βουτάμε στο σεντούκι όπου κρύβεται το μεγαλείο του θεσσαλικού κάμπου.
Με τον Θοδωρή Σαΐτη ανακαλύπτουμε το ελάχιστο ολόκληρο στο χωριό του και στα γύρω ορεινά τοπία. Η αισθαντικότητά του και μια τραχιά γεύση του ιερού, μας φέρνει πιο κοντά στην εφήμερη πραγματικότητα και στη συγκολλητική ουσία του παρόντος με το άπειρο.
Το ξενοδοχείο Edelweiss και η επιστροφή σε έναν ποδηλατικό προορισμό των εφηβικών χρόνων του Γιάννη Γκοντικούλη, μας τοποθετεί απέναντι από τα απομεινάρια μιας ανάμνησης, ενός ερειπίου. Μέσα από τα συντρίμμια του, ανθίζουν νέες μορφές ζωής, αναδύονται πολλαπλές έννοιες της φιλοξενίας και του ασύλου.
Με εκκίνηση τη βυθισμένη Εκκλησία της Παναγίας και τα προσκυνήματα σε ιερούς τόπους, η Ελένη Γκισάκη περιηγείται στις μονοθεϊστικές θρησκείες, στην αναζήτηση του θείου ως ανάγκη. Όμως, το ιερό, εδώ, φαίνεται να κατοικεί πάντα έξω από τους ναούς, στο κατώφλι τους.
Ο Χρήστος Ζήσος, αποτυπώνει τη μεγαλοπρέπεια στις πλαγιές του Ολύμπου. Το σώμα που περπατά στο τοπίο είναι η αρχή και το τέλος, χωρίς παρελθόν. Είναι μοναχά μια δίνη στο ρου της αμνημόνευτης ζωής. Η θέα του αγέρωχου βουνού, γεννά μια αέρινη και ορμητική μορφή ελευθερίας.
Georges Salameh, Αθήνα Φεβρουάριο 2025
Χρήστος Ζήσος / Δημητρής Πάλλης / Θοδωρής Σαΐτης / Ιωάννης Γοντικούλης
Βασίλης Νάκος / Βασίλης Νταώπουλος / Νίκος Κάλφας / Ελένη Γκισάκη
TOUCHING THE SKY
‘Ολυμπος. Τόπος γέννησης μύθων. Το σύνορο ουρανού και γης.
Ένα από τα τελευταία μέρη της χώρας που είναι ανέγγιχτα από τον πολιτισμό. Στέκεται αγέρωχο και επιβλητικό εδώ και πολλά χρόνια. Ένα παράθυρο στο παρελθόν και μια ματιά στο μέλλον.
Η περιπλάνηση στο βουνό είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Κάθε βήμα στο μονοπάτι είναι μια συνομιλία με την φύση. Η άγρια ομορφιά του δάσους σε ηρεμεί, σε κάνει να ακούς φωνές που έχουν σιγήσει. Ενώ οι κορυφές προκαλούν δέος, σε προκαλούν να ανακαλύψεις τα όρια σου και να τα ξεπεράσεις. Ο χρόνος επιβραδύνει, τα πόδια πονάνε, το μυαλό αδειάζει.
Ο άνθρωπος και η φύση δεν είναι αντίπαλοι, είναι δυο πλευρές της ίδιας τρελής ιστορίας.
Χρήστος Ζήσος
ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ
Είναι κάποιες στιγμές που μένω μόνος με τις σκέψεις μου.
Συνήθως είναι οι ώρες που είμαι στον δρόμο. Μακριά από την δουλειά, τις υποχρεώσεις, ξεκομμένος από τις ειδοποιήσεις του κινητού.
Είναι οι ώρα που παρατηρώ τον κόσμο λες και τον βλέπω για πρώτη φορά. Παρατηρώ τους ανθρώπους. Απλούς και καθημερινούς ανθρώπους που και αυτοί κάνουν περίπου ότι εγώ. Βλέπουν και ζόυν ότι και γω.
Μέσα σε έναν κάμπο που τον διασχίζει ένα ποτάμι.
Μένουν μόνοι με τις σκέψεις τους . Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω ότι κάνουν. Τι κάνουν ; Που πάνε; Έχουν κάποιον να τους περιμένει; Όχι;
Απλές και αυθόρμητες σκέψεις που κάποτε γίνονται εικόνες. Ή εικόνες που φέρνουν στο μυαλό αυτές τις σκέψεις.
Φαντάσματα που τρέφουν την φαντασία μου όταν μένω μόνος με τις σκέψεις μου.
Δημητρής Πάλλης
Δισταγμός
Μια ιστορία όπου ένα άνθρωπος εργάζεται και σκέφτεται.
Ένας άνθρωπος ετοιμάζει την Κυριακή του.
Και ένας άνθρωπος χαίρεται την γιορτή του.
Ξεκίνησα μία βόλτα να βρω το τελευταίο φως.
Βρήκα την σχισμή.
Έχασα το πέρασμα.
Όπως ο κυνηγός περιμένει στο πέρασμα του. Έχω ορατότητα αλλά δεν περνάει.
Δεν το βλέπω.
Θοδωρής Σαΐτης
Motel Edelweiss
Αγαπημένος ποδηλατικός προορισμός στα εφηβικά μας χρόνια, λίγο έξω από τη Νίκαια, το φτάνανε εύκολα οι παρέες. Δεν ξέραμε πως ήταν το εσωτερικό του.. κάποιες φορές καθίσαμε στη βεράντα της καφετέριας..
Μεγαλώσαμε, αλλάξαμε προορισμούς, το βλέπαμε φευγαλέα από τον Εθνικό δρόμο, στην αρχή ή στο τέλος του ταξιδιού μας .. Ακούσαμε ότι έκλεισε ..και μετά σταδιακά το βλέπαμε να ερημώνει και να παραδίνεται στη φθορά για χρόνια.
Πριν από περίπου ένα χρόνο σταμάτησα απ’ έξω, αυθόρμητα, χωρίς να το πολυσκεφτώ.. με την φωτογραφική μηχανή. Οι πρώτες λήψεις από το εξωτερικό του σύντομα με οδήγησαν στον προθάλαμο, στην υποδοχή κ μετά στις σκάλες, στους ορόφους και τα δωμάτια..
Είναι πιο εύκολο να παρατηρείς κρατώντας τη φωτογραφική μηχανή ..και να καταγράφεις. Αρχικά ακολούθησα την φθορά και την ανασκαφή που έχει γίνει σ’ όλο το κτήριο, για να αφαιρεθεί ότι είχε κάποια αξία.. Με γενική ματιά αλλά και εστιάζοντας σε λεπτομέρειες, αποτύπωσα την πρόσφατη διακόσμηση από περαστικούς καλλιτέχνες.. Βρήκα και σημάδια της φιλοξενίας που προσφέρει ακόμα σε κάποιους, που ψάχνουν καταφύγιο.. Τέλος, είδα τη φύση να εισβάλει από τα ανοίγματα και να γεμίζει τον κενό χώρο..
Ίσως είδα και κάποια ποδήλατα ακουμπισμένα στο πλάι..
Ιωάννης Γοντικούλης
ΠΕΡΙΑΤΙΚΉ ΡΕΥΣΤΌΤΗΤΑ
Η σειρά εικόνων Περιαστική Ρευστότητα καταγράφει το περιαστικό τοπίο στην πόλη της Λάρισας. Το τοπίο ακροβατεί ανάμεσα σε μια στιγμιαία δεδομένη κατάσταση και σε μια αέναη αλλαγή των πραγμάτων που επιφέρει ο χρόνος.
Η ευμετάβλητη αυτή κατάσταση ενισχύει την μοναδικότητα του τοπίου και ωθεί τον άνθρωπο να αναλογιστεί το πόσο ευμετάβλητος είναι και ο ίδιος στο πέρασμα του χρόνου.
Η αποτύπωση μιας προσωρινής κατάστασης στα όρια της πόλης εκ πρώτης φαίνεται άνευ σημασίας, στην πραγματικότητα δίνει αξία και νόημα στη στιγμή και επιβάλλει την προσοχή και την αποτύπωση του.
Βασίλης Νάκος
GONE WITH THE RIVER
"Η φωτογραφική εργασία με τίτλο “Gone with the river”, αποτελεί μια συλλογή εικόνων από τη νοτιοδυτική όχθη του ποταμού Πηνειού, στο τμήμα που συναντά την πόλη της Λάρισας. Η περιοχή χαρακτηρίζεται από ένα μικρό αλσύλλιο που ακολουθεί τη ροή του ποταμού. Με αφετηρία τον Νοέμβριο του 2020, και για τους φθινοπωρινούς και χειμερινούς μήνες των χρόνων που ακολούθησαν, η συγκεκριμένη τοποθεσία αποτέλεσε για μένα, σημείο περισυλλογής και αποφόρτισης σε δύσκολες στιγμές. Για πολύ καιρό, οι επισκέψεις μου στο συγκεκριμένο μέρος δεν συνοδεύονταν από την πρόθεση να δημιουργήσω μια φωτογραφική εργασία. Εντούτοις, η πλειονότητα των φωτογραφιών που προέκυψαν εκεί αυτά τα χρόνια, έχουν σαν κοινό θεματικό άξονα, φαινομενικά ανέκφραστες περιγραφές ενός τοπίου που αλλάζει διαρκώς. Ενός τοπίου που αλλάζει, τόσο από φυσικά φαινόμενα, όσο και από την ανθρώπινη δραστηριότητα στην περιοχή."
Βασίλης Νταώπουλος
Θεσσαλία λιγοστή και απέραντη. Όπου η φύση ο άνθρωπος και η γεωργία δημιουργούν ένα φανταστικό ψηφιδωτό.
Νίκος Κάλφας
ΠΙΣΤΗ
Σημεία και σημάδια πίστης. Λατρευτικές πρακτικές και χώροι. Σύμβολα και δοξαστικές εκφράσεις. Αναζήτηση του Θείου ως ανάγκη . Καταφυγή για την ανθρώπινη συνθήκη.
Απαθανατίζοντας εκδοχές των μονοθεϊστικών θρησκευτικών πιστεύω σε διάφορα μέρη της γης.
Ό,τι διαφοροποιεί και χωρίζει, ενώνοντας εντέλει.
Ελένη Γκισάκη
