(ΣΥΝ)ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ IΘΑΓΕΝΕΙΑ: ΔΡΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΟ(Σ)ΚΑΛΟΥΝ ΕΡΓΑ
19/05/2022 – 22/06/2022
Victoria Square Project, Ελπίδος 13, Αθήνα.
Διοργάνωση | ΚΟΛΛΕΚΤΙΒΑ για την κοινωνική καινοτομία και τον πολιτισμό.
Εισηγήτριες | Νιόβη Ζαραμπούκα – Χατζημάνου, Πολύνα Κοσμαδάκη, Δάφνη Κρέμα, Σοφία Χανδακά.
Με τη συμβολή των Generation 2.0 και Anasa Cultural Center
Στην έκθεση (Συν)Εργαστήριο για την ιθαγένεια συμμετέχουν έξι καλλιτέχνες/ιδες, Ειρήνη Ευσταθίου, Σεβαστιάνα Κωνστάκη, Μαλβίνα Παναγιωτίδη, Θοδωρής Προδρομίδης, Georges Salameh, Urok Shirhan με διαφορετικές καταβολές και πρακτικές αλλά παράλληλα πολλά κοινά στοιχεία, δημιουργώντας με αφορμή τον ισχύοντα νόμο περί ιθαγένειας στην Ελλάδα.
Georges Salameh
HOTEL HELLAS // CITIZENSHIP // IΘAΓΕNΕIA
Οι μουριές, στην πλατεία Βικτωρίας, φυτεύτηκαν από τους Μικρασιάτες μετανάστες της Καταστροφής του 1922, αντικαθιστώντας τους φοίνικες, ως πράξη λαχτάρας και ενθύμησης της εγκαταλειμμένης πατρίδας τους. Ελαφρώς λυγισμένα σήμερα, αυτά τα δέντρα κατοικούν στην πλατεία για περίπου εκατό χρόνια και έχουν ριζώσει στην ταυτότητά της.
Τι σημαίνει το να ανήκεις σε έναν τόπο, μια πόλη ή μια εθνικότητα για τους νέους Αθηναίους αλλοδαπούς και μικτής καταγωγής ή για αυτούς που ονομάζονται μετανάστες «δεύτερης γενιάς» που μεγάλωσαν στις πλατείες και τις παιδικές χαρές της πόλης; Πώς ανακαλούν την αίσθηση του ανήκειν ή του μη ανήκειν μέσα από την παρουσία τους στην πλατεία; Πώς με έναν απλό διάλογο με την κοινότητά τους ή με τους εκπροσώπους του κράτους μπορούν να μεταδώσουν ένα συναίσθημα;
Μέσα από μια συνεργασία με έξι μαθητές του 2ου Γενικού Λυκείου Αθηνών "Θεόδωρος Αγγελόπουλος", προσπαθήσαμε να πλαισιώσουμε ποιητικά αυτές τις ερωτήσεις, παρά να δώσουμε απαντήσεις. Η Μπούσρα, η Κωνσταντίνα, ο Τζορτζ, ο Ρομάν, ο Δημήτρης και ο Αλέξανδρος αυτοσχεδίασαν στην πλατεία, επιλέγοντας να κάνουν μια παύση κάτω από τη “δική τους” μουριά.
Τα νήματα που μοιραζόμαστε εδώ είναι κομμάτια διαλόγων και εφήμερες παρουσίες που αντηχούν στα δωμάτια, τους διαδρόμους και το λόμπι του HOTEL HELLAS.
Μέσα από μια συνεργασία με έξι μαθητές του 2ου Γενικού Λυκείου Αθηνών "Θεόδωρος Αγγελόπουλος", προσπαθήσαμε να πλαισιώσουμε ποιητικά αυτές τις ερωτήσεις, παρά να δώσουμε απαντήσεις. Η Μπούσρα, η Κωνσταντίνα, ο Τζορτζ, ο Ρομάν, ο Δημήτρης και ο Αλέξανδρος αυτοσχεδίασαν στην πλατεία, επιλέγοντας να κάνουν μια παύση κάτω από τη “δική τους” μουριά.
Τα νήματα που μοιραζόμαστε εδώ είναι κομμάτια διαλόγων και εφήμερες παρουσίες που αντηχούν στα δωμάτια, τους διαδρόμους και το λόμπι του HOTEL HELLAS.
The mulberry trees, on Victoria square, were planted by the Minor Asia migrants of the 1922 Catastrophe, replacing palm trees, as an act of longing and remembrance of their abandoned homeland. Slightly bent today, those trees have inhabited the square for about a hundred year and they have become rooted in the square’s identity.
What is belonging to a place, a city, or a citizenship mean to the young Athenians of foreign and mixed origin or of those called “second generation” migrants who grew on the city squares and playgrounds? How do they recall their sense of belonging or non-belonging through their presence in the square? How in a simple dialogue with their community or the representatives of the state can they convey a feeling?
In a collaboration with six students of the 2nd High School of Athens "Theodoros Angelopoulos", we tried to frame poetically those questions instead of giving answers. Bushra, Konstantina, George, Roman, Dimitris and Alexandros improvised in the square, choosing to pause under their “own” mulberry tree.
The threads we share here are bits of dialogues and ephemeral presences echoed in the rooms, the corridors and the lobby of HOTEL HELLAS.
*Special thanks to Chris Doulgeris for the prints.
- Από που έρχεσαι και που ακριβώς ανήκεις;
- Θα σας δώσω δύο απαντήσεις, διαφορετικές σε κλίμακα, αλλά ίσες σε μήκος.
Ανήκουμε σε εκείνο το μέρος, που αποκαλούμε όλοι σπίτι.
Ανήκουμε όλοι στον Αλλάχ και σε εκείνον θα επιστρέψουμε.
- Where do you come from and where do you belong?
- I will give two answers, different on the scale, but both equally long.
We belong to the place we all consider home.
We belong to Allah and to him we will return.
- What is it like to start a new life in another country?
- Like planting a seed in foreign soil.
- Πώς είναι να ξεκινάς μια νέα ζωή σε μια άλλη χώρα;
- Σαν να φυτεύεις ένα σπόρο σε ξένο χώμα.
- Γεννήθηκα και έχω περάσει όλη μου τη ζωή εδώ.
- Ωστόσο, δεν έχεις την υπηκοότητα!
- I was born and has spent all my life here.
- Nevertheless, you do not have citizenship!
- I believe I won’t stay here permanently.
- I believe you will return here. Something will always tie you to this place.
- Πιστεύω ότι δε θα μείνω εδώ μόνιμα.
- Πιστεύω ότι θα επιστρέψεις εδώ. Κάτι θα σε δένει πάντοτε με αυτόν τον τόπο.
- Is there any land that you can call home?
- No, for the time being I don't. But if there is a place where I can be accepted regardless of my past, color and religion and feel welcomed and not as a stranger, then, definitely yes, I would want to belong there.
- Υπάρχει κάποια γη που να μπορείς να την αποκαλείς σπίτι;
- Όχι, προς το παρόν καμία. Αλλά αν υπάρχει κάποιο μέρος όπου να είμαι αποδεκτή ασχέτως του παρελθόντος, του χρώματος και της θρησκείας μου και να αισθάνομαι ευπρόσδεκτη και όχι σαν ξένη, τότε ναι, σίγουρα θα ήθελα να ανήκω εκεί.
- What did you carry with you when you boarded the plane?
- Only fond memories of loved ones.
- Τι κουβάλησες μαζί σου όταν επιβιβάστηκες στο αεροπλάνο;
- Μόνο όμορφες αναμνήσεις αγαπημένων προσώπων.
Urok Shirhan
'Αφίσες που λένε αυτό που θέλεις να λένε και όχι αφίσες που λένε αυτό που θέλει να πει το κράτος'
Θοδωρής Προδρομίδης
Waiting for you
Ειρήνη Ευσταθίου
Document Anomaly // Ανωμαλία εγγράφου
Σεβαστιάνα Κωνστάκη & Μαλβίνα Παναγιωτίδη
S/M: The Fountain Collection
Photos by Ιωάννης Καμπάνης
Photos by Ιωάννης Καμπάνης
Photos by Ιωάννης Καμπάνης
Citizenship is like spending your whole life with someone, but even then he/she doesn't recognize you, he/she even ignore your existence and push you away. It’s like being in a one way relationship.
Η ιθαγένεια είναι σαν να περνάς όλη σου τη ζωή με κάποιον/α, αλλά ακόμη και τότε δε σε αναγνωρίζει, αγνοεί μέχρι και την ύπαρξή σου και σε σπρώχνει μακριά. Είναι σα να βρίσκεσαι σε μια μονοσήμαντη σχέση.
Konstantina Senollari
press
