الباص

autobus - الباص - bus

Jdeideh, Lebanon.

the "13 avril 1975" bus

Himlaya-Tannourine

Τρία λεωφορεία σημάδεψαν την παιδική μου ηλικία στο Λίβανο: το πρώτο από την «13η Απριλίου 1975», διάτρητο από σφαίρες, που πυροδότησε τον εμφύλιο πόλεμο· το δεύτερο ήταν το μπλε και γκρι σχολικό λεωφορείο όπου έμαθα να αποσυναρμολογώ και να συναρμολογώ ένα όπλο 9 χιλιοστών «Τσίκε» σε 38 δευτερόλεπτα· και το τρίτο είναι από το τραγούδι του Ziad «Aa Hadir El Bosta», οι μόνοι στίχοι που θυμόμουν μετά το σοκ της αναγκαστικής μετανάστευσης σε ηλικία δεκαέξι ετών. Και εδώ είναι ένα τέταρτο, εγκαταλελειμμένο σε ένα προάστιο της Βηρυτού μετά το τέλος του πολέμου, για να γιατρέψει τις πληγές της λήθης!

Three buses marked my childhood in Lebanon: the fisrt one from “April 13, 1975,” riddled with bullets, triggering the civil war; the second one my blue and gray school bus where I learned to disassemble and reassemble a 9mm “Tcheeké” gun in 38 seconds; and the third one is from Ziad’s song “Aa Hadir El Bosta” the only lyrics I remembered after the shock of being forced to emigrate at the age of sixteen. And here is a fourth one, abandoned in a suburb of Beirut after the war ended to heal the wounds of oblivion!

Trois bus ont marqué mon enfance au Liban : le premier, celui du « 13 avril 1975 », criblé de balles, qui a déclenché la guerre civile ; le deuxième, mon bus scolaire bleu et gris où j'ai appris à démonter et remonter un pistolet « Tchiké » 9 mm en 38 secondes ; et le troisième, celui de la chanson “Aa Hadir El Bosta” de Ziad, les seules paroles dont je me souvenais après le choc d'avoir été contraint d'émigrer à l'âge de seize ans. Et voici un quatrième, abandonné dans une banlieue de Beyrouth après la fin de la guerre, pour panser les blessures de l'oubli !